Napšašowanje »witśe«, wuslědki 1521–1530 wót 1989.
| 1521 | .“ „Deŕe“, žandarma wotegroni, wẜchen wjaßoły, až ßnaź tudy jogo pytajuze źěło tak ſchežko ńebuźo; „ja zu witſche rano k wam pſchijſch.“ „Hm, hm“, ſtary źed, kenž běẜcho to wẜcho ßłyẜchał, dokulž bliſko ſtojaẜcho, . A to móžoſcho ẃeźeſch, mjaſy mójimi pſchijaſchelemi ſa nim pytaſch ńetŕebaſcho! Pójſchcźo witſche ku mńo, ßnaź mogu wam pẜchawy ßlěd pokaſaſch.“ „Deŕe“, žandarma wotegroni, wẜchen wjaßoły, až ßnaź tudy jogo pytajuze źěło tak ſchežko ńebuźo; „ja zu witſche rano k wam pſchijſch.“ „Hm, hm“, ſtary źed, kenž běẜcho to wẜcho ßłyẜchał, dokulž bliſko ſtojaẜcho, k ńekotrym drugim ẜchepnu, až daloko ßłyſchaſch ńeběſcho: „kogož ńejžẃezej pali, ten ße nejžṕerwej ſagroni. Ja ńechał ẜchere włoße měſch |
DSB-HIST pratyja-1895 |
||
| 1522 | hyẜchcźi na chorej poſtoli lažaẜcho, a ſ wjaßelom juſkaẜcho: „Mama, luba mama, nan jo ńewinowaty, nana muße puẜchcźiſch, witſche buźo ſaßej doma. Něto ma ẜcha nuſa kóńz.“ „Ale ſ wotkul to wěẜch?“ maſch ßwóju ſblědńonu głowu poſwigaẜcho a ßuźił.“ Poẃeſcź wo podawku bu ſkoro ſnata a tež mały Jank běẜcho ẜcho ßłyẜchał. Wón chwataẜcho domoj k maſcheri, kotraž pſcheze hyẜchcźi na chorej poſtoli lažaẜcho, a ſ wjaßelom juſkaẜcho: „Mama, luba mama, nan jo ńewinowaty, nana muße puẜchcźiſch, witſche buźo ſaßej doma. Něto ma ẜcha nuſa kóńz.“ „Ale ſ wotkul to wěẜch?“ maſch ßwóju ſblědńonu głowu poſwigaẜcho a jogo pẜchaẜchaẜcho; pſcheto jej ße to k wěŕe podobne ńeſdaẜcho. Toſch Janko jej ẜcho hulizowa. Wẜcha gnuta maſch poßłuchaẜcho. Pótom ßwójej |
DSB-HIST pratyja-1895 |
||
| 1523 | myßlaẜcho. S drugego pak hopomńe, kaka ẃelika ńepẜchawda to było a połožy ṕeńeſe do kaẜchcźika, ale do knigłow je ńeſapißa. „Witſche“, tak ße myßlaẜcho, „zu ßeb́e je wſeſch.“ Zełu nóz ńamožaẜcho dla tych ṕeńeſe žadno wozko ſazyniſch a rano mějaẜcho było, gab́ toſch te ṕeńeſe, kenž rowno ßu pſchiſchli, ſa ße wſeł? Nichten to ńeby hunamakał“, tak pſchi ßeb́e myßlaẜcho. S drugego pak hopomńe, kaka ẃelika ńepẜchawda to było a połožy ṕeńeſe do kaẜchcźika, ale do knigłow je ńeſapißa. „Witſche“, tak ße myßlaẜcho, „zu ßeb́e je wſeſch.“ Zełu nóz ńamožaẜcho dla tych ṕeńeſe žadno wozko ſazyniſch a rano mějaẜcho wěſty wótglěd, te ṕeńeſe k ßeb́e wſeſch, aby tak ſe wẜcheje nuſe był. Ale nežli ſ doma źěẜcho, poglěda po ſtarem |
DSB-HIST pratyja-1895 |
||
| 1524 | ßuche lažańe, daj hokńa naporaſch a wotzyń je, ale tak až nam ńeẜchěgńo. 2. Tudy we waẜchej groźi jo źinßa ſyma, witſche ſchopło, chylu naß ſyma ſchcźipa, potom pak ſaßej roni ße nam ſnoj, a tych muchow jo žyn tak ẃele, až ßmy głowa a bruſt bolitej a togodla ńamožomy doſcź młoka gotowaſch, pſcheto k tomu ßłuẜcha ſtrowy žywot. Potakim bydź tak dobra, daj mi ßuche lažańe, daj hokńa naporaſch a wotzyń je, ale tak až nam ńeẜchěgńo. 2. Tudy we waẜchej groźi jo źinßa ſyma, witſche ſchopło, chylu naß ſyma ſchcźipa, potom pak ſaßej roni ße nam ſnoj, a tych muchow jo žyn tak ẃele, až ßmy na zełem žywoſche ſeẜchtapane a nadute. Wy ßeb́e gotujoſche hogeń, gaž jo wam ſyma, wy wotzyniſcho hokńa, gaž jo ſchopło, |
DSB-HIST pratyja-1897 |
||
| 1525 | tak! Lej ẜchykno, zož ßy mě ṕerwej groniła ßom mojomu złoẃekoju hulizowała. Mej ßmej huſnałej, až maẜch pẜchaẃe, a juž witſche, pońeźele, pſchijźo blidaŕ, aby hoknyẜchko do ſcźeny naporał, gyps ßmej teke kaſałej a źinßa pſchińaßo naẜch goſpodaŕ ẜchcźotku a ẜchŕopu ßobu , źož wy ßeb́e nězo lěpẜchego žyzyſcho, mußymy tẜchadaſch. Ja kſcheł, abo žedna ńeźela ńebyła! Ale Liſa, luba Liſa ńerajchtuj tak! Lej ẜchykno, zož ßy mě ṕerwej groniła ßom mojomu złoẃekoju hulizowała. Mej ßmej huſnałej, až maẜch pẜchaẃe, a juž witſche, pońeźele, pſchijźo blidaŕ, aby hoknyẜchko do ſcźeny naporał, gyps ßmej teke kaſałej a źinßa pſchińaßo naẜch goſpodaŕ ẜchcźotku a ẜchŕopu ßobu a budu teb́e kuždy źeń zeßaſch a zyſcźiſch. Lej, my ßmy burſke luźe, ale to nam ṕerwej ńejo nichten gronił, až |
DSB-HIST pratyja-1897 |
||
| 1526 | móju radu. Źi, ſapſchěgń kóńa, jěź tu ßamu drogu ßlědk na kněžkojſke kněſtwo, pokẜchyj tu zełu ſwadu ſměrom a źi pón witſche zajtẜcha ku Gawriloju, ſjadnaj ße ße ſ nim kaž bratẜch ſ bratẜchom a pſchepẜchoß jogo k witſchemu na ßwěźeńſku pjazeń (běẜcho pſched Marijynym mějaẜcho głowu wißajuzu. „Ja zu ſchi groniſch, gólz, zo maẜch zyniſch“, poẃedaẜcho ten ſtary dalej. „Poßłuchaj na móju radu. Źi, ſapſchěgń kóńa, jěź tu ßamu drogu ßlědk na kněžkojſke kněſtwo, pokẜchyj tu zełu ſwadu ſměrom a źi pón witſche zajtẜcha ku Gawriloju, ſjadnaj ße ße ſ nim kaž bratẜch ſ bratẜchom a pſchepẜchoß jogo k witſchemu na ßwěźeńſku pjazeń (běẜcho pſched Marijynym narodom), pſchińaß wódku a hugotuj ẜchyknomu winikojſtwu na ras kóńz, na pſchezej, tež tym žeńſkim a źiſcham pſchikaž tak …“ |
DSB-HIST pratyja-1898 |
||
| 1527 | tu zełu ſwadu ſměrom a źi pón witſche zajtẜcha ku Gawriloju, ſjadnaj ße ße ſ nim kaž bratẜch ſ bratẜchom a pſchepẜchoß jogo k witſchemu na ßwěźeńſku pjazeń (běẜcho pſched Marijynym narodom), pſchińaß wódku a hugotuj ẜchyknomu winikojſtwu na ras kóńz, na pſchezej, tež tym ten ſtary dalej. „Poßłuchaj na móju radu. Źi, ſapſchěgń kóńa, jěź tu ßamu drogu ßlědk na kněžkojſke kněſtwo, pokẜchyj tu zełu ſwadu ſměrom a źi pón witſche zajtẜcha ku Gawriloju, ſjadnaj ße ße ſ nim kaž bratẜch ſ bratẜchom a pſchepẜchoß jogo k witſchemu na ßwěźeńſku pjazeń (běẜcho pſched Marijynym narodom), pſchińaß wódku a hugotuj ẜchyknomu winikojſtwu na ras kóńz, na pſchezej, tež tym žeńſkim a źiſcham pſchikaž tak …“ Schěžko ſdychnu Iwan. Pſchi ßeb́e myßlaẜcho ße: „Wěrno jo, zož nan poẃeda;“ |
DSB-HIST pratyja-1898 |
||
| 1528 | ga te dańki roſtu wěſcźe.“ (Źiſcheze wjaßele.) Mama: „No Janko, zo ga ße tak wjaßeliẜch, až witſche ten kněs duchtaŕ pſchiźo?“ Jan: „Dokulž mogu potom na gojza jeſyk pokaſaſch a ſa to hyẜchcźi bomße krydńom.“ I. a pẜchaẜchaẜcho niźi buŕa: „Roſcźo ga toẜch pſchi Waß deŕe.“ Bur wotgronijo: Och jo, a gaž howazej niz, ga te dańki roſtu wěſcźe.“ (Źiſcheze wjaßele.) Mama: „No Janko, zo ga ße tak wjaßeliẜch, až witſche ten kněs duchtaŕ pſchiźo?“ Jan: „Dokulž mogu potom na gojza jeſyk pokaſaſch a ſa to hyẜchcźi bomße krydńom.“ I. Schulaŕ: Matẜcho, ty mußyẜch luźam pſchezej luboſcź hopokaſaſch. II. Kněs ẜchulaŕ jo ßwoj ẜchant ſgubił a Matẜcho jen ſ luboſcźu ſwigńo. |
DSB-HIST pratyja-1899 |
||
| 1529 | Stupi do wikowaŕoweje ſchpy. Hopity nan a jaden zuſabnik, nawožeńa Marfy, tam ßejźäſchtej. Měrne a roſymne Pomaki ßejźachu hokoło ńeju. Witſche dej byſch ßwajźba! Kaki ńegluzny źeń ſa Marfu! Pſchi kurjazej ßwězze wiźi Welko djabołſkej, ſłoſtnej hoblizy zuſego a wikowaŕa. Zuſabnik łapa ſchěžke ſeleſne paßle ßobu. Něto ſpaſcho we měkim běłym łožyſchcźu w ßněſe. K tſchěſchemu raſoju jěchaſcho Welko ſ dobytymi kóžami do jßy. Stupi do wikowaŕoweje ſchpy. Hopity nan a jaden zuſabnik, nawožeńa Marfy, tam ßejźäſchtej. Měrne a roſymne Pomaki ßejźachu hokoło ńeju. Witſche dej byſch ßwajźba! Kaki ńegluzny źeń ſa Marfu! Pſchi kurjazej ßwězze wiźi Welko djabołſkej, ſłoſtnej hoblizy zuſego a wikowaŕa. Zuſabnik łapa ſa hubogim źowcźom, zo ju poſchkaſch. Wóna ße hobora a huběga k źuŕam. Tam ſtoj Welko a glěda ſe ſmrozonym hoblizom na |
DSB-HIST pratyja-1925 |
||
| 1530 | . Togodla won teke grońaſcho: „Kužde ſgubjone hokognuſche možo hugbaſch ńegluku.“ Zaß a moz ako nałožymy, aby nězo wotſtarzyli na witſche, by zeſto doßegała, aby tu wěz ned dokónzował. A huſchej togo, kak ńeluba, kak ſchežka jo wotſtarzona ßłuſchnoſcź. To rosßuźiła ſ tym, až Blücher jo pſchiſcheł pſchawy zaß, franzojſki general Grouchy pak jo ße ſakomuźił. Pſches to ſgubjaſcho Napoleon ßwojo kejžorſtwo. Togodla won teke grońaſcho: „Kužde ſgubjone hokognuſche možo hugbaſch ńegluku.“ Zaß a moz ako nałožymy, aby nězo wotſtarzyli na witſche, by zeſto doßegała, aby tu wěz ned dokónzował. A huſchej togo, kak ńeluba, kak ſchežka jo wotſtarzona ßłuſchnoſcź. To, zož by hugbali w pſchawem zaßu ſ wjaßelim, bywa ſchežke bŕeḿe, gaž wotlekamy. Nigdy ńejo tak lažko na liſty wotgroniſch ako |
DSB-HIST pratyja-1926 |