Anfrage »witśe«, Ergebnisse 321–330 von 1165.
| 321 | . Ga źaẜcho ten jańźel: „Żij witſche namẜchu a ſpiwaj kẜchuſche ßobu, ty buźoẜch néto ten młoźeńz ßwétu noz chytſche ſpaẜcho, poßła jomu to godowne źiſche rédne zowańe. Bytẜchy jańźelik ſtupi k jogo poſtoli a kaſaẜcho jomu poẃedaſch. Ten młoźeńz kſchéẜcho wotgroniſch: „Ja ga ńamgu!“ ale jéſyk ße ńegibnu. Ga źaẜcho ten jańźel: „Żij witſche namẜchu a ſpiwaj kẜchuſche ßobu, ty buźoẜch moz!“ A ten jańźelik ße minu. Nét akle ten młoźeńz ße huleka. Tẜchach jogo napadnu a won ſaleſe zeły pod łožyẜchcźo, tam chopi we ßwojej ſtyßnoſcźi ſnojiſch (ẜchwizowaſch), až wot ńog ẜchazaẜcho. Godownizu |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1893-51 |
||
| 322 | to! woſtań hu naß na noz a witſche žajtẜcha budu ſchi poẃeźeſch, zo zyniſch dejẜch pla Komorowa a ſkjaržaẜcho Sslepjańſkem plonaŕu, až ße jomu źo ẃelgi béda a ńamžo niźi do ṕeńes pſchiſch, won kſchéł źe jomu hukaſaſch, kak teke plona mogał krydnuſch. Naẜch plonaŕ ße hußḿewknu a ŕaknu: Niz lažej ak to! woſtań hu naß na noz a witſche žajtẜcha budu ſchi poẃeźeſch, zo zyniſch dejẜch! Wjazor pſched ſpathyſchym źéẜchtej hobej kẜchajźu do brožńe; tam poẃeßy naẜch plonaŕ proſny méch ſa wotalnizu a źaẜcho: Do tog mécha buźo plon nozy nézo nanoßyſch a ſ togo budu ßame ṕeńeſe hordnuſch, te dejẜch ty méſch; |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1894-01 |
||
| 323 | : Luby liſt ßom źinßa jano pſcheb́enuł (witſche leṕej) a wiźim, až ßmej wétẜchy we hoblizu. To huréſańe ße gluzńe raźi. Romſki bamž béẜcho k tomu ßwojo žognowańe poßłał. Satym ako réſańe mimo béẜcho, źéchu telegramy na ẜchpańſku kralowku, na bamža a ẃelich hußokich knéžow. Liſtniza. Do Popojz K.: Luby liſt ßom źinßa jano pſcheb́enuł (witſche leṕej) a wiźim, až ßmej wétẜchy źéł jadneje myßli. Sse rosméjo, až ta jadnota tych źiſchi togo ßwéta jano tak daloko doßega, ako pſcheſchiwo togo žałbowanego źo. Pſ. 2, 1—5. Hutẜch. poſtr. Sa. Snatezyńeńa. (Kotrež Zaßnikaŕ |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1894-05 |
||
| 324 | ga pſchikažu ja ſchi, až ty ned witſche tomu pjakaŕu ſapłaſchijoẜch zełe 1000 ſkudow a pominaẜch a źéẜcho k bamžu ſkjaržyt. Bamž Innozenz da ßudnika ſawołaſch a pẜchaẜchaẜcho, léz to ße tak ma, ako pjakaŕ groni. Ssudnik to hobwéſcźi. Ga źaẜcho bamž: „Gaž ty, ßudnik, tak mudry ßy, ga pſchikažu ja ſchi, až ty ned witſche tomu pjakaŕu ſapłaſchijoẜch zełe 1000 ſkudow a pominaẜch je wot tog barona; zoẜchli, ga možoẜch 10 lét zakaſch; ten pjakaŕ jo dłujko doſcź zakał“. We Müncheńe (Bajerſkej) ſtojaẜcho gano piwaŕka (Kellnerin) pſched ßudnikom a dejaẜcho hulizyſch, zo jo naźéłała. |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1894-11 |
||
| 325 | béẜcho ße poßenuł, poẃedaẜcho, až zo witſche do méſta hyſch, a zo togodla hyẜchcźi : Ja ſchi ńok ſpuẜchcźiſch, daniž ſakomuźiſch; a tamne ßłowo, kotrež Božy Duch kraloju Hiskiaßoju do huſt połožy: Ten Knés, kenž jo dobroſchiwy, buźo gnadny ẜchyknym, kenž ßwoju hutẜchobu pſchigotuju Boga pytaſch!“ Ako béẜcho ße poßenuł, poẃedaẜcho, až zo witſche do méſta hyſch, a zo togodla hyẜchcźi ras wot maſcheŕe ßłyẜchaſch, kak jo ße ta zeła wéz méła. Maſch jomu to ẜcho poẃedaẜcho, a won bu pſchi tom až do dſow gnuty. „Zo néto ße myßliſcho zyniſch, Linatowa; zoſcho ßnaź ſkjaržyſch, |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1894-27 |
||
| 326 | zyniſch. Ńozoſcho knés faraŕa pẜchoßyſch, aby witſche ku mńo pſchiẜcheł? Ǹozoſcho ße néto ſaßej , wy dŕe ſcźo mě wotpẜchoßyli; dejſcho tež hyẜchcźi drugich wo wodaſche pẜchoßyſch, kotrymž ſcźo kſchiwdu zynili, kaž naẜchomu doſtojnemu duchownemu?“ „Och, Bog, wodaj mè ten gréch. Jo, Linatowa, to zu zyniſch. Ńozoſcho knés faraŕa pẜchoßyſch, aby witſche ku mńo pſchiẜcheł? Ǹozoſcho ße néto ſaßej ſ nama modliſch?“ To ße ſta. Domoj hoglédajuza ſtupi ku knés duchownemu a hulizy jomu, kake pſcheḿeńeńe jo ße ſ Dajakojz Jurom ſtało. Ten bu huẜchej méry na tom ſwjaßelony a ſlubi, až zo witſche pſchiſch |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1894-32 |
||
| 327 | na tom ſwjaßelony a ſlubi, až zo witſche pſchiſch. W nozy béẜchtej chorej ſ mérom aby witſche ku mńo pſchiẜcheł? Ǹozoſcho ße néto ſaßej ſ nama modliſch?“ To ße ſta. Domoj hoglédajuza ſtupi ku knés duchownemu a hulizy jomu, kake pſcheḿeńeńe jo ße ſ Dajakojz Jurom ſtało. Ten bu huẜchej méry na tom ſwjaßelony a ſlubi, až zo witſche pſchiſch. W nozy béẜchtej chorej ſ mérom doſcź. Na druge žajtẜcho, ako knés faraŕ pſchiźe, pſchikẜchy Juro ßwojo hoblizo ſ hobyma rukoma. „Ja ńejßom godny, až ku mńo pſchiźoſcho; možoſcho mě to ẜcho wodaſch, ſ zymž ßom wam tak ẃeliku kſchiwdu |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1894-32 |
||
| 328 | Kölnſki zaßnik. Rußka by lubej źinßa ak witſche pſcheſchiwo Nimſkeje do wojny ſchégnuła, dokulž Nimſka pſchikaſał, až péſch naẜchych wojnſkich łoźow deje do Oſtaſiſkeje jéſch, aby tam Nimzow hoplewali pla tych wojujuzych Japanaŕow a Chineſaŕow. Tež druge moznaŕe maju tam wojnſke łoźe ſtojeze. Rußojſka ńamžo hyẜchcźi radny zaß wojny wjaſcź! tak piẜcho Kölnſki zaßnik. Rußka by lubej źinßa ak witſche pſcheſchiwo Nimſkeje do wojny ſchégnuła, dokulž Nimſka jej ſadora, ße roẜchyŕaſch, ale wojna ńejo hyẜchcźi možno. Prédnemu ńej rußojſke wojnſtwo hyẜchcźi k wojńe gotowe, k drugemu zakaju ẜchykne rody wot Kawkaſa až do Afgana na tu ẜchtundu, źož Rußka ße do wojny ſaméẜchajo, |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1894-35 |
||
| 329 | ße tak jéßno mińo: Źinßa kwiſchoẜch, Witſche ſeſkńoẜch, Sserp, ty réžoẜch dłymoko! ty ße! We gumńe žyn pſchi chłodnej réze Kwiſcho jadna Pẜchaẃe rédna Jutẜchna roža luboßna, Niźi ńej tak rédna wézej Žedna druga ſakwitła. Roža, roža, rédna roža, Luba roža, paß ty ße! Kak rédnoſcź ße tak jéßno mińo: Źinßa kwiſchoẜch, Witſche ſeſkńoẜch, Sserp, ty réžoẜch dłymoko! Tak tež młoga duẜcha ſgińo, Néžli pẜchaẃe ſakwiſcho. Roža, roža, rédna roža, Luba roža, paß ty ße! W Tuṙeju 1892. F. Rocha. Liſtniza. Do Eislebena kn. profeßor Mojnu: Hutẜch. źék ſa |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1894-36 |
||
| 330 | , ten ßeḃe ßobu weſmju a wotpiẜchu. Witſche wam jen ſaßej ßobu pſchińaßu. Ten dej Né, to nikula ńejźo!“ Potom zytaẜcho te poſtawki, ale Gellert pſchi ßwojej ponižnoſcźi k ſemji dołoj glédaẜcho. Po chyli ſawoła doktor: „To pſcheto jo kẜchaßny kjarliž, kak luboßny a ponižny! Luby knés profeßaŕ, ten ßeḃe ßobu weſmju a wotpiẜchu. Witſche wam jen ſaßej ßobu pſchińaßu. Ten dej moja luba mańźelſka, kotraž Waß tak hutẜchobńe lubujo, ned zytaſch. Ja wém, Wy tomu niz napſcheſchiwo ńamaſcho!“ Won raſa ńedozaka, zo Gellert buźo groniſch, ale tyknu liſt do kapße, ſtupi potom bližej k |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1894-47 |