Napšašowanje »witśe«, wuslědki 301–310 wót 1165.
| 301 | „tež ja bźes waß ńamogu byſch. Witſche hyẜchcźi k ßlédnemu zu hopytaſch, léz tomu ßwéta a rownož tež ſapŕedka po pẜchoßaŕſku było. Ssnaź nam Bog hynazej pomozy dajo; jano až ty ßy ſ nami. Bźes teḃe by dejała ſe źiſchimi ſajſch.” „Och luba ſcźeŕpliwa duſcha,” wotgroni won, „tež ja bźes waß ńamogu byſch. Witſche hyẜchcźi k ßlédnemu zu hopytaſch, léz tomu žydoju tu lodowu hutẜchobu hotajaju. A wiźimy, až jo to podermo, ga ſchégnu w Božem méńu ſ wami, kaž źéjoẜch, do ßwéta wen. Ale niz hodńo, aby naß nichten ńewiźeł. Néto pak w Božem |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1890-38 |
||
| 302 | po ſłoźejſku ße humoz ńechamy.“ „Witſche ned na ßwitańu k naẜchomu knés duchownemu pojdu Jo, moje źiſchi,“ pſchiſtawi maſch, „Bog wiźi, kaka nuſa naß do ſemje ſchiẜchcźi. Ale ſ kẜchadńonym ſłotom ńedej nam pomogane byſch. Won ma ẜchakorake puſche, a možo tež wrony na pomozy poßłaſch; po ſłoźejſku ße humoz ńechamy.“ „Witſche ned na ßwitańu k naẜchomu knés duchownemu pojdu,“ dogroni nan; „ten dej mě raźiſch, zo mam ſachopiſch! — Néto, maſch, nam ſchpizku ſatopj! Swaŕ nam chrapku ſupy a nadroḃ nam do ńeje ßlédnego kléba, witſche jo rada!“ S |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1890-39 |
||
| 303 | a nadroḃ nam do ńeje ßlédnego kléba, witſche jo rada!“ S takim ßłowom wotry humoz ńechamy.“ „Witſche ned na ßwitańu k naẜchomu knés duchownemu pojdu,“ dogroni nan; „ten dej mě raźiſch, zo mam ſachopiſch! — Néto, maſch, nam ſchpizku ſatopj! Swaŕ nam chrapku ſupy a nadroḃ nam do ńeje ßlédnego kléba, witſche jo rada!“ S takim ßłowom wotry pjazowu ławku a rosbi ju na drobne kußki, aby maſcheŕze ẜchak nézo k toṕeńu dał. Ten zarny ṕeruch pak rapaẜcho po bliźe chojźezy a briznu ſ kſchidłoma a ſwignu ẜchnapaz, ab kſchéł groniſch: „Glédajſcho na mńo, |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1890-39 |
||
| 304 | A to lubej a leṕej źinßa, néžli witſche! — Kuždy źe jé a ſapłaſchi ßam ßwoju Serbsku hutřobu, pon možotej hobej łoṕeni pſchezej wétẜchej ße hudawaſch a Wy, ßerbſke luźe ſmejoſcho ẜchym wézej dobrych a hužytnych wézow ßerbſki zytaſch a poſnaſch! Togodla hobſtaraj ßeḃe kuždy dom ßwoj „Zaßnik“ a Serbsku hutřobu! A to lubej a leṕej źinßa, néžli witſche! — Kuždy źe jé a ſapłaſchi ßam ßwoju ſkibku! Šwela, redaktor Zaßnika. G. Broniš, redaktor Serbskeje hutřoby. Henćel, knigłyſchiẜchcźaŕ a nakładaŕ Casnika a Serbskeje hutřoby. S Božeg kralejſtwa. Na žńowny ßwéźeń; hubrane ſ jadnog pŕatkowańa wot knés faraŕa Jakuba ſ |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1890-40 |
||
| 305 | domoj jěſch, a to lubej źinßa nežli witſche.“ „Ale ja ńamam žednych ṕeńes duzy ßem ſtało, ja žedneje łoźi ńamam. Ja ße ńamogu ṕerẃej wroſchiſch, něžli ßeb́e nowu łoź kupim, a to mogło hyẜchcźi dłujko traſch. Na prědnu lěpẜchu łoź, kotraž do Hamburga pojěźo, dejẜch ße ßednuſch a domoj jěſch, a to lubej źinßa nežli witſche.“ „Ale ja ńamam žednych ṕeńes,“ źaẜcho Robinſon. Kapitan da jomu tſchi guineje, (to ßu woßymnaſcźo tolari,) a źaẜcho k ńomu: „te zu ſchi požyzyſch, rownož něto ßam nuſńe ṕeńeſe tŕebam. A něto źij k ſaſtawniẜchcźu łoźow |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1890-42-serbska-hutroba-02 |
||
| 306 | noz pojdu pſches gory a gole, ažo witſche na grod dojdu a tam hupoẃeźim, až a kak hyẜchcźi knés groba ſa nimi pyta, ẜcho béẜcho jomu do drobna ſnate a naſkoki hulizowa tyma poßłuchaŕkoma ẜchykno. „A néto, knéžna Maruẜchka,” źaẜcho won, „néto woſtańſcho ſ Bogom! Ja rad zełu noz pojdu pſches gory a gole, ažo witſche na grod dojdu a tam hupoẃeźim, až ßom waß namakał. Leṕej, leṕej wam buźo! A ja chuducžki Ssłowak doſtanu tež myto wot gnadnego groby, gaž wjaßele ſjawiſch wém, ṕerẃej ńežli drugi tu powéſcź da!” Weſe kłobyk a kij a béẜcho ſ rotkami |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1890-49 |
||
| 307 | a ŕaknu naßlédku: „moj ßyn, witſche budu ja wenze ße pſchechojźowaſch a ty možoẜch ſ Gołkojz béẜcho hyẜchcźi ras pſchiẜcheł. Howaz deŕe jo ſ tymi ßwojimi ße pſcheze nimſki rosgrańał, ale źiwno, ako tak we tom ſchamnem ßḿertnem dole ſtojaẜcho, ga poẃedaẜcho jano ßerbſki ſe ßwojim bratẜchom a ßerbſki ſe ßwojim ſchwigerßynom a ŕaknu naßlédku: „moj ßyn, witſche budu ja wenze ße pſchechojźowaſch a ty možoẜch pſchiſch ßobu.” Wétoẜchoẃe jo kuždu ńeźelu ẜcheł namẜchu, ale ſkoro pſcheze do ßerbſkego pŕatkowańa. Jogo ßlédne ſdychowańa béchu ßerbſke ßłowa! To ſakopowańe béẜcho ßobotu wotpołńa hokoło 5. Ẃele pſchewoźowari béẜcho pſchiẜchło wot wẜchych bokow. Jańẜchojſka woßada |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1890-51 |
||
| 308 | ja teḃe a twojo gole hyẜchcźi humoz, witſche wézej niz. Twojo źowcžo laku te zeŕenaki kẜchazaẜcho dalej, malßńej ak ṕerẃej. „Hanſo,“ wołaẜcho wona, „ja ńejdu ſtopy dalej, źož mě wotgrono ńedajoẜch!“ Tegdy ſaſta won, hobroſchi ße a źaẜcho głuẜchńe: „Boga žeńſka, źinßa mogu ja teḃe a twojo gole hyẜchcźi humoz, witſche wézej niz. Twojo źowcžo laku te zeŕenaki do gorow, domu wézej ńamaẜch a ſa mužom a golzom mě ńepẜchaẜchaj; Hanſo ma teke hutẜchobu, ako bol zujo!“ A pſchiſtym chwataẜcho won dalej, aby kſchéł to gibańe ßwojeje hutẜchoby poteptaſch. Žedno ßłowko ńepſchiźe nadłujko |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1891-02 |
||
| 309 | , nét ßejźi w źéŕe! ńebźoli do witſchego ßwoj dług ſapłaſchiſch, ga hordujo wotßajźony a waẜchog bratẜcha dobre ßłowo nałožyſch?“ „Né, moj knés, ja ße wotŕaku. Ten pryńz kſchéł jog humoz: Kaž ße groni, jo lažke žyẃeńe jogo ſ waẜcheje armeje hugnało; won jo tež tudy długi gotował, nét ßejźi w źéŕe! ńebźoli do witſchego ßwoj dług ſapłaſchiſch, ga hordujo wotßajźony a hugnany. Nét žebrim, aby ten pryńz tu zeſcź tog muža ſdźaržał a mě goźbu dał, jogo hyẜchcźi ras wiźeſch a hobẜchejt wſeſch.“ Wona ſakẜchy ſdychujuzy ßwojo hoblizo a mě béẜcho jeje luto, pſcheto ja ſnajach tog |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1891-05 |
||
| 310 | „grońſcho knés leutnantu, až ja budu witſche žajtẜcha ſaßej pſchiſch.“ — Pſchi woſu , ja by Awſtriſku ſpuẜchcźił a howak do ßłužby ſtupił.“ Pſchi tych ßłowach da moja ńeſnata jomu mélzajuzy k ßlédnem raſu ruku, pſchiḿe mě ſa pažu a mej ſpuẜchcźichmej togo ńegluznego młoźeńza. Pſchi treṕe ẜchepnuch tomu ſamkaŕu: „grońſcho knés leutnantu, až ja budu witſche žajtẜcha ſaßej pſchiſch.“ — Pſchi woſu pẜchaẜchach moju poméńonu ßotẜchu: „Żo pſchikažoẜch, až zomej jéſch?“ — „K ßwétem Stefanu!“ béẜcho to wotgrono. (Ssw. Stefan jo ta kejžorſka zerkwja we Winem.) We woſu kidnu ße wona do |
DSB-HIST bramborski-zassnik-1891-06 |