Anfrage »witśe«, Ergebnisse 1881–1890 von 1989.
| 1881 | juž, lej a juž, źěch moj ßlěny ſeḿſki puſch, zora běch na gjardem konju, źinßa ßḿerſch pſches broń juž ſgonju, witſche w chłodnem roẃe ſpim. 3. Jěßno tak, jěßno tak, mozny rědny padńo ſnak, ńebachtaj ße gjarźe žedńe, lez ak roža ßwěſchiſcho mě do bitwy, ſkoro bźo ße k bitẃe tẜchubiſch, potom žyẃeńe deb ſgubiſch, ja a ẃele towaŕẜchow. 2. Lej a juž, lej a juž, źěch moj ßlěny ſeḿſki puſch, zora běch na gjardem konju, źinßa ßḿerſch pſches broń juž ſgonju, witſche w chłodnem roẃe ſpim. 3. Jěßno tak, jěßno tak, mozny rědny padńo ſnak, ńebachtaj ße gjarźe žedńe, lez ak roža kwiſchoẜch rědńe, roža tek ras hopadńo. 4. Togodla, togodla, kaž Bog zo, zu teke ja. Tak zu ſtupaſch k |
DSB-HIST wenk-sserbskich-spiwanow |
||
| 1882 | nam. 2. Ꞩchu ſtaroſcź a prozu tog ſchěła ty ſejoẜch a chłoźiẜch tak naß; lez muzne ßmy źinßa wot źěła, ßmy k witſchemu ſkobodne ſaß. 3. We woni ten płod na tom polu a w luboßnem ſelenem jo, wětẜch dujo pſches łuku a golu a milńe 1. Byź witany, wjazor, kak kẜchaßńe a milńe ße pſchibližaẜch k nam! Pſches teb́e ßmy gluzne a jaßne, až pſchińaßoẜch wotpozynk nam. 2. Ꞩchu ſtaroſcź a prozu tog ſchěła ty ſejoẜch a chłoźiẜch tak naß; lez muzne ßmy źinßa wot źěła, ßmy k witſchemu ſkobodne ſaß. 3. We woni ten płod na tom polu a w luboßnem ſelenem jo, wětẜch dujo pſches łuku a golu a milńe až do ẜchpy nam źo. 4. A ſ zerkwjow te wjazorne ſuki nam wołaju: „modlijſcho ße!“ Ꞩcho pſchiźo to ſ |
DSB-HIST wenk-sserbskich-spiwanow |
||
| 1883 | ſpuẜchcźiſch ńekſchě taẜchazkow, zoju ſ nimi ſchegnuſch. Mrokawy tak malßno du, gwěsdźizki nam ſakẜchyju. Niz nam ńozo woſtaſch. 4. „Witſche tudy ńebdu wěz!“ tak ta ſeba ſpiwa. Rožow rědnoſcź pada pẜchejz, ßlědny ras nam kiwa. Och to boli w hutẜchob́e wětſchik glěwki. Taẜchazk ſ lěßow luboßnych, mjatel ſ łukow ſelenych mußy nam huleſcheſch. 3. Łoṕenka ſ tych gałuſkow muße ẜche hub́egnuſch, ſpuẜchcźiſch ńekſchě taẜchazkow, zoju ſ nimi ſchegnuſch. Mrokawy tak malßno du, gwěsdźizki nam ſakẜchyju. Niz nam ńozo woſtaſch. 4. „Witſche tudy ńebdu wěz!“ tak ta ſeba ſpiwa. Rožow rědnoſcź pada pẜchejz, ßlědny ras nam kiwa. Och to boli w hutẜchob́e, gaž te naß nět ſpuẜchcźiſch kſchě, kenž my mamy lubo. H. S. 74. Myßlizka naſymu.> 1. Dyž božeḿe taſchki kſchě |
DSB-HIST wenk-sserbskich-spiwanow |
||
| 1884 | Casniku! Zabyty kjarmušaŕ. Hokoł nas jo połno ńeḿerow, dokulž nět jo cas tych kjarmušow. To se sćircy kuždu sobotu: „witśe pójźomy na kjarmušu!“ Póńeźele grońe zaspane: „my ga póramy se z kjarmuše —“ A tak zni to słowo „kjarmuša mazańcom. Serby a młoźina nagórska, Buźo-li zas hu Was kjarmuša, Dajśo ga wšyknym to k wěźeńu, Zyńśo to znate we Casniku! Zabyty kjarmušaŕ. Hokoł nas jo połno ńeḿerow, dokulž nět jo cas tych kjarmušow. To se sćircy kuždu sobotu: „witśe pójźomy na kjarmušu!“ Póńeźele grońe zaspane: „my ga póramy se z kjarmuše —“ A tak zni to słowo „kjarmuša“, daniž ńejo zasej ńeźela. Ja pak samotńe we swójej špicce sejźim pśi tej hulizanej šklicce, glědam tužńe na to prozdne dno |
DSB-HIST witkojc-dolnoserbske-basnje-1925 |
||
| 1885 | Casniku! Zabyty kjarmušaŕ. Hokoł nas jo półno ńeměrow, dokulž nět jo cas tych kjarmušow. To se sćircy kuždu sobotu: „witśe pójźomy na kjarmušu!” Póńeźele grońe zaspane: „my ga póramy se z kjarmuše —“ A tak zni to słowo „kjarmuša mazańcom. Serby a młoźina góŕańska, buźo-li zas hu Was kjarmuša, dajśo ga wšyknym to k wěźeńu, cyńśo to znate we Casniku! Zabyty kjarmušaŕ. Hokoł nas jo półno ńeměrow, dokulž nět jo cas tych kjarmušow. To se sćircy kuždu sobotu: „witśe pójźomy na kjarmušu!” Póńeźele grońe zaspane: „my ga póramy se z kjarmuše —“ A tak zni to słowo „kjarmuša”, až ńejo zasej ńeźela. Ja pak samotńe we swójej śpicce sejźim pśi tej hulizanej šklicce, glědam tužńe na to prozne dno |
DSB-HIST witkojc-dolnoserbske-basnje-1931 |
||
| 1886 | až śi do žńow narostu! Kukuk — słyńcko, kaka gluka! tak do półnych pupkow kuka, źins dŕe Błota carńe se, witśe budu zelene! Kukuk — z wólše, kukuk — z duba, witaj, łuka, rěka luba! Kukuk — cas jo něto pósednu na zelenu wótnožku? Kukuk — bur, co ty tam wóraš, kulki akle z jamy póraš? Kukuk — sajźaj zasobu, až śi do žńow narostu! Kukuk — słyńcko, kaka gluka! tak do półnych pupkow kuka, źins dŕe Błota carńe se, witśe budu zelene! Kukuk — z wólše, kukuk — z duba, witaj, łuka, rěka luba! Kukuk — cas jo něto tam, ga tek dlej wěc ńecakam! Kukuk — kukuk — kukuk! Serbski Casnik 1931, l. 18. NALĚTO. Mimo jo zymskego |
DSB-HIST witkojc-wenask-blosanskich-kwetkow |
||
| 1887 | ? „Ja gólca mam, z tym serbski poẃedamej!“ A na tu žeńsku, na te lube słowa se myslim źins a witśe zas wót nowa! Wy, lube Husokaŕki, ńejsćo sami: Kaž kralowka jo jadna mjazy Wami! Och cyńśo, buźćo wše raz ; jo pyšna, hujšpyrna až nanejwěcej a wiźeś jo, až serbska chójźi pśecej ... A wěsćo, co ta huzna raz mě samej? „Ja gólca mam, z tym serbski poẃedamej!“ A na tu žeńsku, na te lube słowa se myslim źins a witśe zas wót nowa! Wy, lube Husokaŕki, ńejsćo sami: Kaž kralowka jo jadna mjazy Wami! Och cyńśo, buźćo wše raz tak ak wóna, pón b’źo Was pyšniś lubosnosći krona! Lud serbski buźo w hutšob́e Was nosyś a syłojki b’du Wašu chwalbu głosyś ... |
DSB-HIST witkojc-wenask-blosanskich-kwetkow |
||
| 1888 | me ſtwojei Dobrottu, dai me twoje Janżele, ſgas Hogeṅ, a ßwetla ßam, ſwarnuj Dom a ſcho zoż mam, aż ja witſche, a te moje, ṅeplakali woͤ Ṅegluze. 5. Schiknim ſlim Luͤżam hoborai, kenż woͤ Notzi Sloſcż ziṅe, jich ſlem Proͤtk woſeſchu , ga ja zu hiſcż twoju Wohlu, ſnowa ziṅiſch zoż pſchemogu. 4. Hußweſch me moju Hutſchobu, ſażen ſcho greſchne Spaṅe, pockſchi me ſtwojei Dobrottu, dai me twoje Janżele, ſgas Hogeṅ, a ßwetla ßam, ſwarnuj Dom a ſcho zoż mam, aż ja witſche, a te moje, ṅeplakali woͤ Ṅegluze. 5. Schiknim ſlim Luͤżam hoborai, kenż woͤ Notzi Sloſcż ziṅe, jich ſlem Proͤtk woſeſchu ṅadai, gaż muͤ ſpuͤmuͤ woͤ Mehre, rosdroſcżi jich ſlu Radu, a ſażeṅ ſchiknu Żkodu, ṅedai naß ſtim ṅizim ſlekaſch, |
DSB-HIST wohleingerichtetes-geistreiches-gesangbuch |
||
| 1889 | ten nei kſchaßṅeiſchi Vortel, aż ſa ſemſke Dobuͤtki ſche, zoż ṅimer jo, mėl pſchiruzone. 9. Dai aż ta Staroſcż nas na witſche, na twoi Sabbat ṅeroſdroſcżi, dai nam ſa Duſchu Hobſtara ṅe, aż twojo ßlowo nas chlożi, gaż jana twoi Rai puͤttamuͤ, . 8. Dai aż woͤ zuſich rienich Wėżach, zoż zaßneg jo, też werni buͤl, aż ta Wernoſcż woͤ welckich Wėzach: jo ten nei kſchaßṅeiſchi Vortel, aż ſa ſemſke Dobuͤtki ſche, zoż ṅimer jo, mėl pſchiruzone. 9. Dai aż ta Staroſcż nas na witſche, na twoi Sabbat ṅeroſdroſcżi, dai nam ſa Duſchu Hobſtara ṅe, aż twojo ßlowo nas chlożi, gaż jana twoi Rai puͤttamuͤ, ga ſchu Potrȯbnoſcż doſtamuͤ. 10. Spomṅei ßam naſchu Duchnu Spiżu, pſchigottui nas k’ tėi Ṅeżelli, mozui nas Kṅes nȧ naſchu Drogu |
DSB-HIST wohleingerichtetes-geistreiches-gesangbuch |
||
| 1890 | twoi Duch bużo me woſtaſch, a fort k’dobremu poraſch. 22. Letz ßluntzo żo domk jużo, ga moi Duch ſaſſel bużo ſchi naſpėt witſche ßlużiſch, gaż bużo nowe ſweſchiſch. 23. Tu chillu ja pſchirutzu mojo Schėlo, a Duſchu, do twojeju Rukowu, ſwarnui me ſtwojei ṅeſtarziſch, ginnui me twoju Gnadu, aż ße twoi Knecht pomeṅu. 21. Ja zu ße tebe powdaſch, kak dlugo deim lȧbewaſch, twoi Duch bużo me woſtaſch, a fort k’dobremu poraſch. 22. Letz ßluntzo żo domk jużo, ga moi Duch ſaſſel bużo ſchi naſpėt witſche ßlużiſch, gaż bużo nowe ſweſchiſch. 23. Tu chillu ja pſchirutzu mojo Schėlo, a Duſchu, do twojeju Rukowu, ſwarnui me ſtwojei Gnadu. 24. Gaż moje matne Zlonki hulȧgnu dlá ßlaboſcżi, ga dai aż ße poſwiga k’tebe Bohg moja Duſcha. 25. Ga budu woͤ |
DSB-HIST wohleingerichtetes-geistreiches-gesangbuch |