Napšašowanje »witśe«, wuslědki 541–550 wót 1165.
| 541 | ſ keluchow běžazym, ty Bóže ßłyńzko! witſche buźoſch ße w hoblizach ſglědowaſch, kótarež ßu , lud a wóſchzny kraj hoprowali, tak ẃele ſchṕenzow ße do jogo hutſchoby ſakloj. Sslyńzo južo domk źěſcho. Zar Laſar pódwjazor a pódſajtſcha poglědajuzy, ſachopi: „Žinßa ße ſglědujoſch we wjaßołych hoblizach a napojſch ße ſ winom ſ keluchow běžazym, ty Bóže ßłyńzko! witſche buźoſch ße w hoblizach ſglědowaſch, kótarež ßu ſblědnuli w ßḿerſchi a buźoſch ße napojſch ſ kſcheju!” — a na ryſchaŕow poglědajuzy źaſcho: „Wjaßołe ße źinßajſchny źeń dokońzujo, wſchym wjaßelſcho, dokulž ſtej ße wójwoda ſjadnałej a ßom pſchichadneju ßynowu hobchował. — Ale lez |
DSB-HIST chocholouschek-kossowe-polo |
||
| 542 | , ale pſchezej tak wěſcźe, ako mě witſche pſcheraźiſch, pſchipiwam teb́e, Milan Obilicź. pó ßłaẃe ḿeńa a ſtatkow, pſchipiwam teb́e, Miloſch Obilicź, zu-li huſwoliſch pó ńebojaſnoſcźi w bitẃe, pſchipiwam teb́e, Iwan Kaſancźiz a zu-li huſnaḿeniſch muſku rědnoſcź gromaźe ſ ryſchaŕſkeju ßławu, ga pſchipiwam teb́e, Milan Toplicźan, ale pſchezej tak wěſcźe, ako mě witſche pſcheraźiſch, pſchipiwam teb́e, Milan Obilicź.” Tſchach pó tych ßłowach do ryſchaŕow ſajěźo, wſchyknych wózy běchu hobroſchone na Obilicźa, kótaryž ſ měrom ſe ßwójogo ſtoła ſtańd a k zaroju pſchiſtupi, kóleno pſched nim ßchyli a keluch wót ńogo wſejuzy, jen nad głowu ſwignu |
DSB-HIST chocholouschek-kossowe-polo |
||
| 543 | ße ſe ßwójich ſaßadow ńegibńo, tak wěſcźe witſche ſa teb́e humrěju.” A keluch ku , zar, ßławny kněžaŕ!” až ßy wótewŕeńe, hujědŕe ſe mnu poẃeẃedał, tak ako ßy to pſchezej zynił. Piju twójo wino na twóju ßławu, na ßławu naſchogo ßerbſkego kraja a kſcheſcźijanſkeje wěry. Tak ako Balkan ße ſe ßwójich ſaßadow ńegibńo, tak wěſcźe witſche ſa teb́e humrěju.” A keluch ku gub́e ſtajijuzy, hupi jen až do ßlědneje chrapki. Ssława, Obilicźoju, wołaſcho jogo pchſewod, jogo hobſtupowazy, a pſchewod zara a ẃerchow juſkaſcho: „Buź ſbóžowny (gluzny), Bog buź ſ tebu, něto a |
DSB-HIST chocholouschek-kossowe-polo |
||
| 544 | , ßom ßam ßmėrtni, ßom żinßa a witſche ßnaż wezej ṅejßom. How jo ſchikno tomu buͤſcha, how ṅamam ja żedno woſtaṅeze Mėſto, how ßom ja jano Goſcż a Zuſabṅik, how chojżim ja po tom Peſku moͤjich ſiłanich Bratſchow, mam jano ſachadne Dobuͤtki, hużuͤwam jano ſachadne Wȧßele, namakajom ße jano mȧſi ßmėrtnimi, ßom ßam ßmėrtni, ßom żinßa a witſche ßnaż wezej ṅejßom. How jo ſchikno tomu Pſchemeṅeṅu, ſchikno tej Sachadnoſcżi podchiſchone. Ṅe, to Hobuͤdleṅe teje Wernoſcżi togo ṅimernego Wotpoͤzinka, tėje Hobſtaunoſcżi a Gluznoſcżi jo woͤ jadnom huſchem Mėſcże; to Mėſto moͤjogo Pſcheboͤwaṅa, ta werna Woͤſchzowina jo na Ṅebju. Sa tim zu |
DSB-HIST cn-jadno-pratkowane-wotogo-pschigotowana-k-szmerschi |
||
| 545 | .) LIZA (wence spiwa): Witśe budu sama doma, pśiź, mój luby Wó to jan ńemějśo starosć, to južo ja budu. (Šwickowej hujźotej.) No, nět som sam z knězom, co nět zachopiś? (W zejo knigły a cyta, to se jomu skóro wóstuźujo, pósłucha.) LIZA (wence spiwa): Witśe budu sama doma, pśiź, mój luby, ku mńo, na wóŕeški, na jabłuška, na te žołte kšuški. JURO (wótcynijo źuŕa): Jo, Lizka, źinsa som ja sam doma, ńeby ty chylku ku mńo do jśpy pśišła? Pójź a |
DSB-HIST domaskojc-swickojc-pytaju-zowku |
||
| 546 | ? ŠWICK: To ga ńetŕeba źinsa a witśe byś, ale my móžomy gromadu pśichadaś, ja se myslim, až ty teke ńebuźoš groniś ně. JURO: Ja ženiś? To ma hyšći cas, ale pśedaś se teke ńebudu daś, což wy buźośo mě huglědaś, tomu b́udu ja dejaś groniś jo, nic? ŠWICK: To ga ńetŕeba źinsa a witśe byś, ale my móžomy gromadu pśichadaś, taku złośanu rybku dejš twardo źaržaś! Nam ga se jich pśityka dosć, ale žedna tak bogata ako ta Kacorojc, ta buźo krydnuś w Zakaznej tu žywnosć a hyšći kopicu ṕeńez. Wóni ga su ẃelgin kazali, až dejš |
DSB-HIST domaskojc-swickojc-pytaju-zowku |
||
| 547 | a pśi tom wóstańo, a źowka dej witśe z domu, a to jo jano słowo źowku pytaś ńebudu, daś źo po doḿe wšykno pŕeki a pódlu, mě buźo dosegaś. ŠWICK (derijo z pěsću do blida): Což ja gronim, to se stańo, ja som Juroju tu bogatu Kacorojc huglědał, a pśi tom wóstańo, a źowka dej witśe z domu, a to jo jano słowo za towzynt! ŠWICKOWA (se mudŕe hobmyslijo a chopijo z rědnym dobrym słowom): No jo, Lipo, ja wiźim, ty maš pšaẃe, ale nic tak napśisko, to by měli luźe něco k smjaśu, a |
DSB-HIST domaskojc-swickojc-pytaju-zowku |
||
| 548 | až do gód cakaś, lub́ej źinsa ako witśe — no — ale ja budu se na ale nic tak napśisko, to by měli luźe něco k smjaśu, a to ńejo tŕeba. Glědaj, něto jo ten cas, źož źowki se pśistajuju, ja budu jej to we dobrośi rozkłasć. ŠWICK: Ale nic až do gód cakaś, lub́ej źinsa ako witśe — no — ale ja budu se na teb́e dopušćiś, ty pak buźoš ta mudŕejša tak ako pśecej. 4. hustup. ŠWICKOWA, LIZA, JURO, ŠWICK. ŠWICKOWA (zajtša sama we jśṕe): Kak mě jo Lize luto a kak mě hutšoba bóli, |
DSB-HIST domaskojc-swickojc-pytaju-zowku |
||
| 549 | was wóstaś, ga jo lěṕej źinsa ako witśe; ty wěs, kaki waš nan jo južo źinsa śěgnuś? Ńejsy ga mogała až do prědnego oktobera hyšći hu nas byś? Styri tyźeńe, to by było za naju taka mała niḿernosć. LIZA: Jo, Juro, ty maš pšaẃe, ale gaž ńamogu hu was wóstaś, ga jo lěṕej źinsa ako witśe; ty wěs, kaki waš nan jo zakśěpity, gaby mě hugnał, ga ja by měła ẃeliku sromotu. ŠWICKOWA (do jśpy stuṕecy): No, Juro, ty sy how? Nan śi pyta, źi k ńomu. (Juro za Lizku se hoglědńo |
DSB-HIST domaskojc-swickojc-pytaju-zowku |
||
| 550 | , źinsa k wjacoru pójdu do Wětošowa a witśe zajtša z prědnym śěgom jědu do Barlińa, do jśpy stuṕecy): No, Juro, ty sy how? Nan śi pyta, źi k ńomu. (Juro za Lizku se hoglědńo a źo wen.) LIZA: No, śota, ja som měła gluku, źinsa k wjacoru pójdu do Wětošowa a witśe zajtša z prědnym śěgom jědu do Barlińa, ta žeńska jo rowno take źowćo pytała ako ja som, a k ẃelgin wósebnym kněžam budu pśiś. ŠWICKOWA: To mě ẃelgin wjaseli, až sy měła taku gluku, ja som měła wó teb́e taku starosć. LIZA: |
DSB-HIST domaskojc-swickojc-pytaju-zowku |